Emmapark

Wanneer de dageraad het raam bereikt en de eerste zonnestralen de interne mist doen verdwijnen, ontwaken haar bewoners die zich nogsteeds in een droom wanen. Terugdenkende aan de strijd tegen de oppressie van de Wageningse elite, gesteund door BJ&Co wordt de eerste bruine Italiaan gezet en gelegd. De apex bereikende Helios schroeit de stenen waar de dagelijkse zetel zich bevindt: “ah, le temps de manger!”.
[Observatie: De voorbijganger hoort gepiep en gaat van promenade over tot geschrijd.]

De vesting ligt nu open en bloot aan de gracht. De valbrug zakt en woorden volgen. Even later is de ongedane klus geklaard en zet de poel zich schrap om zich stroomafwaarts te begeven. Bewaakt door de plaag met strepen, opgerold (oxford comma) en liggende, verduistert de pOosterkamer: “ah, le tube est allumé!”. Uit de kombuis komt alweer de welbekende geur…

Na lichaam en geest gevoed te hebben, derangeert zij de harmonie met stennis en stampij. De roes kentert, de illusie volgt en eindigt in een droom. Is dit dan utopie?  Dan is te zien dat zowel de voordeur als de achterdeur altijd open zijn, voor een kop thee of een borrel, te nuttigen op het Emmapark terras of in de ozo fraaie tuin.