Dit weekend van 23 en 24 mei zou de Elfstedenroeimarathon 2020 plaatsvinden, een 210 kilometer lange roeiwedstrijd lang 11 steden in Friesland. Jaarlijks proberen honderden binnen- en buitenlandse estafetteploegen deze lange afstand binnen 24 uur af te leggen. De ploegen bestaan uit minimaal 3 en maximaal 12 roeiers, die het traject wat begint in de Leeuwarder Prinsentuin in een C2*+ afleggen. Deze internationale wedstrijd wordt al sinds 1984 georganiseerd, en is de eerste, langste en zwaarste roeimarathon van Nederland. Dit jaar moeten de enthousiaste Argo ploegen die zich hadden opgegeven teleurgesteld afwachten op de editie van volgend jaar. Het jaar hiervoor was er gelukkig ook veel groen te vinden op de Friese wateren, en vandaag vertellen een aantal Argonauten over hun ervaring van vorig jaar. Lijkt deze tocht jou wel wat? Na het lezen weet je straks precies waar naar je kan uitkijken volgend jaar!
Wouter Veekamp (2ejaars competitieroeier) blikt terug op zijn ervaringen met zijn ploeg. “De Elfstedenroeimarathon was erg zwaar, maar het was wel hartstikke gaaf om met elkaar mee te maken! 24 uur lang met 11 ploeggenoten nauwelijks slapen of eten, leven in een gehuurd busje en natuurlijk lang en hard roeien is wel echt een unieke ervaring. We bleven door strijden tot het einde, opgeven na 16 uur was geen optie”. Eén van Wouter’s favoriete momenten: het wisselen. “Iedereen was heel opgehyped tijdens het wisselen, en deed z’n best om zo snel mogelijk te wisselen, alsof iedere seconde er toe deed. Die paar extra tellen tijdens het wisselen maakten natuurlijk totaal niet uit voor de eindtijd, maar was toch een erg leuk moment!” Steffie Loenen kan zich hier wel in vinden. “Als de kant hoog is, moeten de mensen op de kant op hun buik liggen en proberen met stokken de boot binnen te halen. De roeiers moeten er uit klimmen en als je de boot inmoet, dan voelt dat als in de boot springen”.
Als Wouter gevraagd wordt over de voorbereiding op de wedstrijd, moet hij lachen. “De voorbereiding was minimaal. Met de ploeg hadden we een paar keer in de Tripto geskulld, maar het niveau van roeien was bedroevend laag. Hoe we het hebben gehaald was een wonder; ons team bestond voor de helft uit eerstejaars die nog geen skullervaring hadden”.
Soshanna Blaauw (2ejaars competitieroeier) heeft in dezelfde ploeg geroeid met Wouter. “Het leek alsof je in een andere wereld zat, het draaide dat weekend even alleen om roeien. Welke etappe moet ik weer sturen? Wat is de route? Wanneer moet ik weer roeien? Zoveel om op te letten!”
Ook zij beaamt dat het geen makkelijke wedstrijd was. “Het was zeker leuk maar ook wel heel zwaar. Behalve dat we hard moesten roeien, moesten we ook een nacht doorhalen. Misschien was het mooiste moment wel toen onze boot over de finish kwam, met nog een kwartier op de klok; wat was het spannend! Voor mezelf was het mooiste moment denk ik toen ik rond 5 uur ’s ochtends met de opkomende zon over het Slotermeer roeide. Het was heel zwaar door de hoge golven, maar dan keek ik om me heen en vergat ik weer even hoe kapot ik aan het gaan was en hoe vermoeid ik was”.
Soshanna merkte wel goed het verschil met een normale competitiewedstrijd. “De tocht duurt veel langer dan welke competitiewedstrijd dan ook, waardoor goede voorbereidingen vereist zijn, en je er heel anders in gaat. Voor ons was het dan ook belangrijker om de finish überhaupt te halen, in plaats van hoe snel we dat deden. Vooral tegen het einde is iedereen kapot en vermoeid, maar je moet door blijven gaan als ploeg, en dan is elkaar helpen en motiveren echt heel belangrijk” vertelt ze.
“De stuur speelde bijvoorbeeld een hele belangrijke rol in het blijven motiveren van de roeiers, wat nog best lastig kan zijn 10km lang. Voor mij persoonlijk, als Fries, vond ik het ook bijzonder om de tocht der tochten af te leggen in een roeiboot en om aan het einde dat kruisje te mogen ontvangen”.
Het kruisje op het einde is een van de vele hoogtepunten van de Elfstedenroeimarathon. Je kan meedoen voor het klassement, maar je kan het ook gewoon binnen de tijd proberen te halen. Het kruisje is de bevestiging van al je inspanning. Naast het kruisje, krijgen roeiers ook een typische lekkernij uit Friesland; de oranjekoek. En die gaat er ook zeker wel in na zo’n weekend! Het leuke aan de Elfstedenroeimarathon is volgens Dorien de Haan dat je in een hele gemengde ploeg met verschillende roeiers terecht kan komen. Voor elke roeier is de Elfstedentocht een uitdaging en een gemixte ploeg maakt het leuk. In overleg kan je een etappe aanwijzen. En zo is roeien in het donker wellicht iets nieuws voor menig Argonaut. En bedenk je ook dat je als stuur je roeiers de goede kant op moet sturen over water wat je niet kent!
Naast trainen om voor te bereiden, speelden nog veel andere dingen een rol. Soshanna zegt: “We moesten van alles regelen, zoals een busje huren, veel eten inslaan, en onze boot Elfstedentocht-proof maken met onder andere mooie Minion lampjes aan de voor- en achterkant. Op de dag zelf heb ik tevergeefs geprobeerd om iets langer uit te slapen voor extra energie, en had ik de hele ploeg voorzien van extra energie in de vorm van een lekkere pastasalade.”
Voor de teleurgestelde roeiers, die niet vies zijn van blaren en die wel een goeie afstand kunnen trappen in een C2*+, zet alvast 14 en 15 mei 2021 in de agenda!
