Het nieuwe studiejaar is weer begonnen en dus is het tijd voor onze eerste Argonaut van de Maand! Argo zit midden in de afroeiperiode en een groot deel van de afroeiers komt natuurlijk binnen door het fantastische werk van onze AIDCie! Beter kunnen we dan ook niet beginnen met iemand van de AIDCie ‘24 in het zonnetje te zetten. Deze keer spreken we met de secretaris van de afgelopen AIDCie en onze Argonaut van de maand September: Luka Groeneveld. Luka is geboren en getogen in Bennekom, opgegroeid met gescheiden ouders. Haar moeder woonde aan de overkant van de rivier in Herveld, waardoor ze vaak met het pontje bij Lexkesveer moest oversteken. Ze zag dan uiteraard roeiende Argonauten op de Rijn. Wat ze toen nog niet wist, was dat ze dat jaren later zelf zou zijn.
Toen ze begon met studeren wilde ze iets medisch doen, maar niet geneeskunde. Dit werd Gezondheid en Leven, een studie die alleen in Amsterdam kan. In haar tweede jaar in de hoofdstad wilde ze voor het eerst bij een studentenvereniging, iets waar ze daarvoor niet zoveel vanaf wist. Twee studievrienden zaten bij Skøll en nieuwsgierig geworden besloot ze zich ook aan te sluiten. Hoewel ze niet super actief was in commissiewerk, had ze wel een fijne ploeg en heeft ze genoten van haar tijd daar. Na een jaar besloot ze echter in 2022 naar Wageningen te verhuizen voor een minor. Aanvankelijk was het plan om bij Skøll te blijven trainen. Tijdens de AID merkte ze dat, anders dan in Amsterdam, het in Wageningen toch wel erg handig is om lid te zijn van een studentenvereniging. Ze werd bijna binnengehengeld bij Ceres, maar gelukkig wist onze WSR toch meer te overtuigen. Ze is eerst nog een paar maanden dubbellid geweest bij Skøll en Argo , maar Argo wist haar hart te veroveren. Door Argo besloot ze in Wageningen te blijven, een plek waar ze zich al heel snel thuis voelde. Haar huis bestaat inmiddels bijna volledig uit Argonauten. Ze voegt er lachend aan toe dat de huisbaas dit aanmoedigde, omdat wij blijkbaar ons huis relatief goed schoonhouden vergeleken met andere verenigingen.
Ze vindt het bij Argo wel wat anders dan bij Skøll. Bij Argo ken je meer mensen, groet je bekenden als je een rondje loopt tijdens de NasCie en voelt alles wat meer verbonden. Doordat Skøll groter is, krijg je minder mee wat er gebeurt en moet je meer een vaste club mensen hebben. De knorrige gewoontes die ze van Skøll meenam, zoals het roepen van “3, 2, 1, stuur bedankt!”, sloeg bij ons natuurlijk niet echt aan. Ze miste de grote feesten van Skøll soms wel, en vindt het jammer dat de feesten op Argo soms wat minder leven. Maar het gezellige en kleinschalige karakter van Argo maakt dat ruimschoots goed!
Dat Luka wel van het roeiwereldje houdt, wordt duidelijk wanneer we het over haar vriend Thijs hebben. Thijs is altijd een zeer actief Thêta-lid geweest. Hij heeft 3 jaar gewedstrijdroeid en heeft zich bovendien op meerdere vlakken ingezet voor de vereniging. Tijdens hun eerste afspraakje ging het dan ook vooral over roeien, maar gelukkig voor hun relatie bleken ze ook vele andere raakvlakken te hebben. In Eindhoven gaan ze vaak dubbeltweeën, omdat het water daar altijd spiegeltje glad is. Het enige waar wij Argonauten misschien een tikje jaloers op zijn bij onze zuiderburen.
Inmiddels kennen we Luka als een betrokken lid; ze gaat nog steeds vrijwel wekelijks naar de NasCie, zit bij de CC en traint regelmatig. Vorig jaar beleefde ze als Argoroeier haar memorabelste moment tot nog toe, want toen heeft ze met haar ploeg De Paaljagers de Overnaedsche gestart. In eerste instantie waren ze hier helemaal niet mee bezig, maar toen eenmaal bekend werd dat de PJ’s er vol voor gingen wisten de andere ploegen al hoe laat het was. De heren Van Schaijk en Bodewits maakten al vroeg een gestructureerd plan, waardoor er altijd minimaal 4 keer per week werd getraind. Vele ergo trainingen volgden, waarbij ze zich regelmatig afvroeg wat ze in godsnaam aan het doen was. Vanaf 3 weken voor de wedstrijd hebben ze zelfs niet meer gedronken. Toen de Varsity eenmaal daar was, waren ze dus op en top voorbereid. Ze waren ruim bijtijds op het water en klaar voor de eerste wedstrijd. Maar toen gebeurde er iets, waar ze in hun hele voorbereiding geen seconde rekening mee hadden gehouden: het stuur kwam 5 meter voor de start vast te zitten. Stuurman Maxim had het door en wist de boot nog net op tijd te stoppen. Ze vlogen in een hoek van 45 graden naar stuurboord en er ontstond chaos. Tijdens een moment van verstandsverbijstering schreeuwde Moniek: “Ik ga nu in het water springen!” Maxim liet weten dat dit, op zijn zachtst gezegd, niet ging gebeuren en uiteindelijk wist hij zelf het stuur weer los te krijgen. Gelukkig zouden ze als een van de eersten starten en duurde het nog even voordat alle andere boten weg waren. Hierdoor mochten ze snel keren en alsnog als laatste van start gaan. Ondanks alle ophef, wisten ze zich te plaatsen voor de finale. De muur van geluid van de mensenmassa waarlangs ze oproeiden voor de finale was enorm motiverend. Luka wist de finale met De Paaljagers af te sluiten met een prachtige 3de plek. Het was een loodzware, stressvolle, maar onvergetelijke dag geweest.
Afgelopen zomer betekende een groot moment in haar Argo carrière, want toen hielp ze de AID organiseren als secretaris van de AIDCie ‘24. Ze vond het geweldig om met een groep samen te werken aan een gemeenschappelijk doel, al was alles onbekend terrein voor haar, aangezien ze nog nooit een AID op Argo had meegemaakt. Het verantwoordelijkheidsgevoel en dat je met zo’n commissie echt iets kan bijdragen vond ze heel leuk. Het was een intense week, waarin ze voortdurend bezig was met de logistiek en het iedereen naar hun zin maken. De festivaldag viel helaas door het slechte weer in het water, maar verder is alles goed gegaan. Uiteindelijk kijkt ze met trots terug op wat ze samen hebben neergezet. Door haar rol in de AIDCie beseft ze zich dat Argo echt om vrijwilligers draait. Er gaat heel veel werk zitten in een vereniging draaiende houden en dat gebeurt niet vanzelf. Ze vindt het wel een opluchting om even geen grote verantwoordelijkheden meer te hebben. Het enige wat nu nog rest is het meerjarenplan afschrijven.
De AID was een van haar mooiste Argo momenten tot nu toe, maar wat ze op onze vereniging toch altijd het allermooist blijft vinden is een lekkere boottraining bij ondergaande zon. Daar gaat niets boven, en geef haar eens ongelijk! Wat de toekomst betreft, houdt ze haar opties open. Ze doet mee aan de Najaarsbokaal, wil misschien gaan clubroeien en wil nog eens een andere grote commissie doen. De afgelopen twee jaar stonden grotendeels in het teken van Argo, maar nu moet ze ook even iets meer aandacht geven aan haar studie en toekomst.
En nu, als kers op de taart, is ze uitgeroepen tot “Argonaut van de maand”. Hoewel ze het een eer vindt, voelt ze zich nog steeds een beetje een nieuwkomer binnen de vereniging. Toch is ze trots op wat ze heeft bereikt en is ze dankbaar voor alle ervaringen die haar tijd bij Argo heeft gebracht. Hopelijk krijgen we nog genoeg van haar te zien!
